De draad weer oppakken…

Het is precies een maand geleden dat ik voor het laatst iets schreef. Ik kon geen foto’s van mijn camera op mijn computer meer zetten en vond het niet leuk alleen maar tekst met oude plaatjes te gebruiken. Ik overwoog al om te stoppen met bloggen totdat gisteravond bij de zoveelste poging ineens het wel weer lukte!

Er is zoveel gebeurd in de afgelopen maand, eigenlijk teveel om op te noemen. Beter kan ik gewoon vertellen wat me nu bezig houdt. Toch wil ik nog vertellen dat mijn dochter Anna 16 jaar geworden is. Ik vind het zo oud dat ik het bijna niet kan geloven. Ik weet nog zo goed hoe het was toen ze net geboren was en op mijn buik lag na de keizersnede of toen ze twee jaar was zoals op deze foto.

Nu is ze dus 16 en is ze al bijna even lang als ik ben en kunnen we elkaars schoenen aan.  Hoe leuk is dat! Hier een foto van toen we een dagje in Arnhem waren vorige maand tijdens ons verblijf in Eerbeek.

Ik ben zo blij met mijn lieve 16-jarige dochter en zal alle stappen die ze zet in haar leven vol vertrouwen volgen!

Verjaardagsochtend

Vandaag ben ik jarig en ben 41 jaar geworden. Ik maakte het nog net mee om 24.00 uur vannacht toen ik de klokken hoorde slaan. Daarna viel ik in een diepe slaap en heb doorgeslapen tot 8 uur vanmorgen. Ik was er ook aan toe want de afgelopen nachten waren slapeloos door de kiespijn. Ik ben behandeld door de tandarts maar weet nog niet of het probleem ook verholpen is want ik voel nu al weer pijn.

Gelukkig had ik een gezellig ontbijtje samen met Anna (had het eerste uur vrij) en mijn moeder die hier logeert. Toen Anna daarnet naar school fietste en mijn moeder en ik haar uitzwaaiden vanuit het raam zag ik dit lieve bericht van Anna op de stoep geschreven met stoepkrijt:

Nu ga ik koffie zetten en gezellig met mijn moeder taart eten. Chocoladetaart van de Hema, die is zalig! Als Anna uit school komt gaan we het verder samen vieren en krijg ik cadeautjes maar mijn liefste cadeau voor vandaag heb ik al gehad, dat stond op de stoep!

Zelfgemaakt door familieleden: speldenkussen

Dit is een begin van een reeks artikelen die ik ga schrijven over dingen die ik in de loop der jaren heb gekregen van mijn familie. Mijn hele naaste familie is en was creatief en maakt (e) veel zelf. Als kinderen kregen mijn zus en ik vaak cadeaus die zelfgemaakt waren en dat heb ik altijd gewaardeerd. Te weten dat iemand tijd en energie stak in iets dat speciaal voor mij met liefde gemaakt is vind ik heel bijzonder.  Dit zijn spullen die ik nooit zal wegdoen maar altijd zal bewaren want er zit een verhaal achter. Ik heb een hele lijst gemaakt van dingen die onder andere gemaakt zijn door mijn oma, opa, grootmoeder, grootvader, moeder, vader en zus. Ook ik was als kind al creatief en voor mijn dochter geldt hetzelfde. Elke moederdag en verjaardag krijg ik iets van Anna waar ze met veel plezier aan gewerkt heeft. Dit vind ik zelf de leukste en mooiste cadeaus.

 

Ik begin de reeks met een speldenkussen gemaakt door mijn moeder. Ik denk dat ik het al meer dan 20 jaar heb, misschien al wel langer. Mijn moeder heeft altijd interesse gehad in astrologie en weet daar veel van. Mijn sterrenbeeld is ram met ascendant leeuw, twee vuurtekens. Ze vertelde me altijd veel over de daarbij behorende karaktereigenschappen en bijzonderheden. En nog steeds als ik iets in mijn hoofd heb en het meteen wil gaan doen of me ergens boos over maak dan zegt ze “oh ja, dat is de ram in je”. Vandaar dus dit geborduurde  speldenkussen met ram en ramteken wat ik nog dagelijks gebruik voor mijn eigen dingen.

Breien met oma

Posted on oktober 5, 2011 by Famke

Mijn oma, mijn liefste oma. Ze is al 20 jaar dood maar ik weet nog zo goed hoe ze was. Hoe lief ze was, hoe lekker ze rook en hoe zacht haar bovenarmen waren. Ik moest er altijd even aan voelen als ik bij haar op schoot zat.
Mijn oma heeft me leren breien. Ze zette een aantal steken op een breipen en deed me voor hoe ik het moest doen. Om het makkelijker te maken leerde ze me bij elke handeling hardop te zeggen wat ik deed. “Insteken, draad omslaan, door laten piepen en af laten gaan”. Zo zat ik uren met mijn breiwerk te prutsen want het viel niet mee. Ik deed het veel te strak zodat mijn oma na elke pen van mij zelf ook een pen moest breien, dan ontstond er weer wat ruimte in mijn breiwerk. Ik liet ook regelmatig een steek vallen die zij dan weer op moest halen. Maar mijn oma vond het niet erg. Ze had alle geduld met me en liet me mijn gang gaan totdat ik haar hulp weer nodig had. Gelukkig kon mijn moeder ook heel goed breien dus ook thuis werd ik goed geholpen. Maar mijn breibeginselen liggen in Apeldoorn, waar mijn oma en opa woonden.                                     
Wat mis ik haar en wat had ik haar nog graag bij me willen hebben. Om haar zachte wang te kussen, haar samen te zien met mijn dochter en haar te vertellen dat ik het niet vergeten ben…mijn allereerste breiwerk met oma.

Stress-strip

Posted on september 13, 2011 by Famke

In mei stond ik ook twee dagen op de HolyStitch-markt in Leeuwarden. Toen wist ik pas kort van tevoren dat er nog een cel beschikbaar was. Ik was heel blij maar tegelijkertijd voelde ik meteen de spanning die zoiets met zich mee brengt. Ik had immers nog niet eens een site! Daarnaast moest ik nog veel maken. Ik had er slapeloze nachten van en vroeg me zo nu en dan af waar ik in hémelsnaam aan begonnen was. Mijn dochter Anna leefde met me mee en op een ochtend gaf ze me deze zelfgetekende strip cadeau. Om het allemaal een beetje te relativeren. Het hangt bij ons op de wc en ik kan er nog steeds om lachen. Ik vind het niet alleen geweldig getekend maar het gebaar is ook zo lief en treffend. “Ach mam, maak je toch niet zo druk, het komt allemaal wel goed.” Dat gevoel houd ik vast voor de komende markt in november.

Vakantie

Posted on augustus 6, 2011 by Famke

Samen met mijn dochter ben ik een week op vakantie in Schoorl. Heerlijk er even tussenuit om te gaan fietsen door de duinen, zwemmen in zee en genieten van de vrijheid. Het minder leuke onderdeel van op vakantie gaan vind ik het inpakken. Alle spullen moeten in een koffer die mee te nemen is in het openbaar vervoer want we hebben geen auto. Maar dat valt nog helemaal niet mee. Ik moet voldoende kleding meenemen voor een week, geschikt voor alle weersomstandigheden. We huren fietsen dus de regenpakken moeten mee. Ik had me voorgenomen nog wat ruimte over te laten in de koffer voor eventuele extra spullen die mee terug moeten maar uiteindelijk zitten we in de Q-liner op de afsluitdijk met allebei een overvolle koffer, rugzak en volle handtas. Ik wist het eigenlijk al wel, weinig meenemen lukt me gewoonweg niet. Er was zelfs geen ruimte meer voor wat knutselspullen. Wel wat extra kleding en 4 boeken want daar kan ik echt niet zonder in de vakantie maar geen brei- of haakwerk en al helemaal geen paperclips en plastic zakken voor een stukje vliegengordijn. Het leek me dat dat wel een weekje zou lukken, we gaan immers veel naar buiten. Toch mis ik op de tweede dag al iets om te doen. Juist tijdens de vakantie vind ik het heerlijk om even iets te maken, want dan voel ik de rust ervoor.  Het vergt weinig concentratie in tegenstelling tot een boek lezen in gezelschap van andere mensen. Op de derde dag ga ik een stuk fietsen en kom ik zowaar langs een kofferbakrommelmarkt! Heel veel kramen op een uitgestrekt veld, ik kan mijn hart ophalen. Al snel kom ik leuke spullen tegen, wat kleding voor mijn dochter en mezelf. Een houten kandelaar die uit twee delen bestaat en gelukkig plat in de koffer te stoppen is. Kan ik thuis nog een ander kleurtje geven. En dan zie ik nog een paar plastic breipennen, dikte 7. Daar houd ik van, lekker dik en snel breien, niet te veel gepruts. Ze zijn een euro, toch maar meenemen dan. Kan ik eventueel toch weer iets gaan doen als ik dat wil. Voor wol moet ik dan nog even naar het dorp anders heb ik nog niets aan mijn pennen, maar het begin is er. Ik vrees wel dat er nog wat grote plastic tassen mee terug zullen gaan, voor al die spullen die erbij gekomen zijn. Het was toch niet zo’n gek plan, wat ruimte overhouden in de koffer voor op de terugweg….